Bijna thuis

De piloot had ons al gewaarschuwd voor turbulentie ter hoogte van de Sahara in Egypte. We schrikken wakker omdat een vrouw steeds harder onheilspellend aan het gillen is. Als we goed luisteren horen we dat ze aan het bidden is. Er worden steeds meer mensen wakker en deze beginnen ook met bidden. We horen angst in de stemmen. Na een tijdje wordt het gelukkig weer rustiger in het vliegtuig en is de turbulentie over. Tessy krijgt hier gelukkig niets van mee en slaapt rustig door. Net voordat het ontbijt geserveerd wordt, wordt ook Tessy wakker. We eten wat en kijken nog naar een concertregistratie van Lenny Gravitz wat Tessy wel kan waarderen. En dan zet het vliegtuig voet op Nederlandse bodem. We zijn er. We zijn blij dat we het drukke vliegtuig uit mogen na een dikke zes uur vliegen. Het begint nu toch ook wel te kriebelen om iedereen weer te zien, wie zullen er op Schiphol zijn? We landen tenslotte om zes uur in ochtend. Als we bij de bagageband staan valt ons op dat wij de enige twee stellen zijn die in Nederland zijn uitgestapt. Helaas voor de familie Hense mist er een tas. Die heeft voor veel oponthoud gezorgd voordat we door de schuifdeuren naar onze familie en vrienden kunnen lopen. Als we nog voor het raam staan voelen we de emoties opkomen. Tessy laat alles gelaten over zich heen komen. Omdat we regelmatig geskyped hebben herkent ze wel de gezichten maar kiest ze toch voor de veiligheid dicht bij mama. Eerst in de rugdrager en daarna aan de hand van mama. Met zijn drieën stappen we door de schuifdeuren de ontvangsthal van Schiphol in. Allereerst volgen de warme en emotionele omhelzingen van de familie en daarna onze vrienden. Tessy neemt haar eerste cadeautjes in ontvangst en kruipt lekker bij mama op schoot als de eerste verhalen bij een kop koffie en thee uitgewisseld worden. En dan is het tijd om naar huis te gaan. We wisselen een laatste knuffel uit met de familie Hense en dan naar de auto’s. We treffen het niet want het is de koudste dag van het jaar, de temperatuur is min 10. Een heel verschil met de 36 graden in Nigeria. We hebben adrenaline genoeg en hebben het niet koud in onze winterjassen. Richard rijdt met Edith mee (en al onze koffers) en Tessy en Mirian rijden met opa en oma mee naar Tilburg. Tessy zit als een prinses in haar autostoel. We zijn zo moe dat we onze ogen niet open kunnen houden en vallen vrij snel in slaap. Ons huis is versierd met slingers en gelukkig staat de verwarming na tweeëneenhalve maand weer aan. Het eerste wat opvalt is natuurlijk dat Musti er niet is, en dat is even slikken. Wat hadden we hem nog graag een knuffel gegeven. En dan zijn we met zijn drietjes en kan onze mooie toekomst samen in Nederland beginnen….