Tessy, we komen eraan

Woensdag 4 november, de dag waar we zo lang naar uitgekeken hebben, we gaan eindelijk naar Tessy toe en zullen haar in onze armen nemen en haar alle liefde geven die ze verdient. Het is vroeg dag, de wekker staat om 2 uur, maar niet voor iedereen, ik (Richard) ben niet naar bed geweest, ik wist dat ik toch niet kon slapen.

Zoals gepland zijn we rond 3 uur vertrokken naar Schiphol en waren om half vijf op Schiphol. Ook onze lieve familie was er om ons uit te zwaaien. We krijgen nog een aantal brieven mee voor onderweg. Eerst de koffers gedropt (helaas weegt toch nog 1 koffer te  zwaar en daarom moeten we deze kilo overhevelen in de handbagage). Daarna een laatste kop koffie en thee met de familie. Het is tijd om gedag te zeggen en door de douane te gaan, op naar Nigeria en vooral naar Tessy. Eerst een tussenstop in Parijs en daarna door naar Lagos.

De vlucht naar Parijs verloopt vlekkeloos. Daarna door naar Lagos. Er is wat commotie in het vliegtuig. Dan vraagt de piloot of er een dokter in het vliegtuig is omdat een passagier ziek is geworden… Gelukkig is er iemand die naar de zieke man komt kijken.

Lagos, een warme vochtige deken valt om ons heen. We zijn redelijk snel door de paspoortcontrole en krijgen een stempel op ons visum voor 1 maand wat we telkens moeten verlengen (kassa). Daarna door naar de band en onze koffers hebben we snel te pakken. Ze zijn er gelukkig allemaal. Als we naar buiten lopen worden we aangesproken door iemand van de douane met de vraag waarom we in Nigeria zijn. We vertellen dat we bezig zijn om een adoptieprocedure af te ronden. Hij vraagt wat we in onze koffers hebben… we antwoorden: kleding, speelgoed… dus niets voor mij, vraagt de ambtenaar… Nee, zeggen we alles is voor het kindje. Daar kan ie mee leven en hij wenst ons het allerbeste toe met een gulle lach. Daarna lopen we naar buiten de warmte in. De avond valt, het wordt donker en het haar van Mirian begint spontaan te krullen.

Buiten staan een hoop chauffeurs die ons allemaal naar onze plek van bestemming willen brengen. Maar wij bellen onze eigen chauffeur. Het was even wachten, maar hij is er. De rit naar het guesthouse is er één van vele indrukken. Er is overal verkeer en een hoop getoeter. Ieder plekje op de weg wordt benut. Van gebutste auto’s, heel veel gele taxibusjes met veel mensen erin, fietsers en brommers en daar tussen lopen de verkopers met hun waren in de hand of op het hoofd. Heel veel auto’s rijden zonder of hebben geen achterlicht. Dan laten ze maar het lampje in de auto branden… Dan horen we ineens recht achter ons een doffe knal. Twee auto’s op elkaar en één auto ligt op zijn kant. We hebben geluk gehad, wij rijden door. We hopen dat het goed gaat met de mensen in de auto’s.

In het guesthouse maken we kennis met de directrice van de stichting in Nigeria. We verblijven waarschijnlijk de eerste 2 weken in haar huis. En toen kwam onze kleine Tessy de kamer binnen gelopen aan de hand van de nanny. Ze wist dat we zouden komen en ze had op ons gewacht. Tessy werdt aan Mirian gegeven en Tessy sloeg meteen een arm om haar heen en nam ons beiden van top tot teen op. Ze was erg op haar gemak en de klik was er meteen. Wat een fantastisch moment en we hopen dat er nog vele zullen volgen. We hebben Tessy meteen geknuffeld en ze is niet meer bij ons weg geweest. We hebben een lekkere maaltijd gekregen (kokosrijst met kip en banaan) en Tessy zat bij ons en at lekker een paar hapjes mee. Daarna mochten we Tessy meenemen naar onze kamer (het was bijna half elf) en hebben we Tessy in haar bedje gelegd, ze sliep bijna meteen. Een dag vol bijzondere indrukken. We zitten met z’n drieën op een roze wolk, eindelijk zijn we een gezinnetje!