Nigeriaanse kookles!

22 november 2015 - Akure, Nigeria

Het is zondag dus we horen ’s ochtends vroeg al de kerkdienst. Ook zien we de mensen uit de buurt gekleed in hun mooiste en kleurigste outfit voorbij lopen. We zijn op tijd klaar, dus voordat het echt warm begint te worden, doen we nog snel met Tessy een rondje met de buggy. Richard wordt door 2 jongens uitgelachen omdat ie achter de buggy loopt maar dat deert ons niets. Verder is iedereen vriendelijk, groet ons, of wil Tessy een handje geven. Een vrouw vraagt ons waarom Tessy nog geen gaatjes in haar oren heeft. We antwoorden dat dat nog wel komt en de vrouw is tevreden met het antwoord. Op de compound ontdekken we een grote termietenheuvel. We zien de termieten niet maar deze zullen vast ergens in de gangenstelsels verstopt zitten. We weten inmiddels wie de mysterieuze vrouw met het kindje is, ze is in opleiding bij de stichting en bezoekt ons ook elke dag. Hoe ze het uitkient weten we niet, want ze komt altijd als Tessy ligt te slapen. Vandaag komt ze ook langs omdat haar dochtertje met Tessy wil spelen, maar die ligt dus te slapen. Ook worden we voorgesteld aan haar man. Ze komen net uit de kerk. Niet lang daarna vertrekken ze weer om van hun vrije zondag te genieten.

Samen met andere familie (Sander, Kerstin, Lieselotte en Jon) beginnen we hier aardig onze draai en ritme te vinden. Aangezien Jon en Tessy dezelfde leeftijd hebben, lopen de ritmes gelijk op en eten we voortaan ook samen, net zo makkelijk.

Na 13.00 uur komt Fatima. Er moeten nog boodschappen gehaald worden voor de Moi Moi. Fatima gaat bonen, pepers en vis (makreel voor in de Moi Moi) kopen. De witte bonen worden ontdaan van hun vliesje en voor Mirian worden alle pepers ontdaan van de zaadjes zodat het niet te spicy is. Aangezien we de beancake (bonencake) nog niet geproefd hebben, gaat Fatima dit ook voor ons maken. Nadat de bonen en pepers klaar zijn, vertrekt Fatima om alles ergens in een machine fijn te malen. Als ze terug zijn verdwijnen Kerstin, Fatima en Mirian de hete keuken in om alles verder af te maken. Richard en Tessy zijn erg nieuwsgierig en staan regelmatig voor het raam te gluren. Aangezien onze kooksessie te laat begonnen is (we proberen tussen 17.00 en 18.00 uur te eten) vind Tessy het genoeg. Ze is moe en wil alleen nog maar bij mama zitten en valt bijna in slaap. Richard neemt de kookles over.

Het is een geslaagde maaltijd en iedereen heeft er van genoten. Het was niet eens pittig ondanks dat er 7 pepers in de Moi Moi zaten en 3 pepers in de beancake.

’s Avonds komt nog een kennis van hier langs en deze begint te spitten in de tuin. Wortels komen uit de grond. Er blijken hier schatten in de tuin te liggen, Yam en Cassave.

Foto’s

4 Reacties

  1. Sandra:
    24 november 2015
    Wat leuk om zelf Nigeriaans te leren koken, dus thuis ook maken? Hihi lekker hoor Yams en cassave, maken ze vast ook lekkere dingen mee, ben benieuwd! Xxx van ons
  2. Jojanneke:
    24 november 2015
    Hoi Mirian en Richard,
    Leuk dat jullie nu weten hoe je Moi Moi moet maken. Volgens mij zou het kunnen lijken op Mexicaanse tamales (zalig). Hoe was jullie Moi Moi?
    Hoe groot is jullie compound eingenlijk? Hoe ziet die eruit? Wild begroeid of is het met nette huizen en nette tuinen en strak asfalt? Met een muur eromheen en een bewaker?
    Kus, ook voor Tessy
  3. Elly:
    25 november 2015
    Het eten ziet er erg lekker uit eet smakelijk nog.
    Leuk dat jullie ook iets van het land leren zoals koken en andere producten.
    Richard laat je niet kennen hier is het normaal een man achter de buggy, maar jou kennende zal dat je een worst wezen wat ze denken, ga gewoon door. xxxx van ons
  4. Roland en Monique:
    4 december 2015
    Hoi Mirian, Richard en Tessy,
    Echt leuk dat jullie gerechten leren maken van dat land. Dat de benzine ineens bijna op is dat is ook wel bijzonder om mee te maken, lijkt ons. Ik lees tussen de regels door dat het wel erg warm is daar. Hopelijk hebben jullie daar niet te veel last van. Tessy begint al aardig haar draai te vinden, dat lezen we in alle verhalen wel terug. Spelen met andere kinderen en als ze moe is lekker bij mama op schoot zitten. Geniet er nog van want dit is echt bijzonder allemaal. Groetjes Monique en Roland