Taart

Voordat we opgehaald worden om naar de markt te gaan, stopt er een wit bestelautootje voor de poort. Uit de auto komt een grote doos voor Sander tevoorschijn met daarin een taart van 2 lagen hoog, een cadeautje van zijn vader. Sander is namelijk morgen jarig.

Nadat we de taart bewonderd hebben gaan we met Fatima naar de markt en we mogen uit de auto. Als we met de chauffeur naar de markt gaan, moeten we van hem in auto blijven zodat hij voor ons een betere prijs kan regelen (en we dan, denk ik, ook sneller klaar zijn). Als we uitgestapt zijn wil iedereen zijn of haar waar aan ons aanbieden maar helaas kunnen we niet alles kopen. We mogen wat foto’s maken en zodra iedereen door heeft dat we een camera bij hebben, willen ze ook met ons, bij hun kraampje op de foto. We kopen vers fruit en nog wat andere dingen en gaan daarna weer verder.

Op straat staan er nog steeds lange rijen auto’s met hierin chauffeurs met zweetdruppels op het hoofd, die soms al uren voor het benzinestation wachten en hopen een tank benzine te kunnen bemachtigen. Er is nog geen vooruitgang in het benzineconflict en helaas voor ons kunnen we morgen niet naar de hot en cold springs. Ergens stranden in de middle of nowere, in de gloeiend hete zon, zonder benzine, is nou niet echt een optie. Als het goed is, gaan we volgende week. Wat in het vat zit, verzuurd niet, toch?

Als we ’s middags terug komen besluiten we niet om te koken maar om aan te vallen op de taart aangezien we geen koelkast hebben die de hele dag werkt. De taart is lekker, machtig en zoet van de boter/suikerlaag waarmee de taart versierd is. Aangezien we hier niet veel suiker binnen krijgen hebben we even een suikerboost momentje. Zou dit voor Tessy haar eerste taartje zijn?

Als de papa’s boodschappen gaan doen, slaan Tessy en Jon aan het hockeyen (hebben ze zelf bedacht). Ze doen dit door ieder met een grote lege petfles de bal vooruit slaan. Als de mama’s ook even mee doen, dan is het even helemaal gieren, lachen en brullen.

Als de boodschappen gedaan zijn, eten we de vers gebraden kip en rijst van de Shoprite. Nanny Sade zegt dat ze nog even een boodschapje moet doen en is weg. Dan wordt het steeds donkerder en donkerder en de elektriciteit springt nog steeds niet aan. Als we al even in het pikkedonker zitten, we zien nog amper wat er op ons bord ligt en de zaklampjes zijn gehaald, komt de nanny terug en wordt de generator aangezet. En toen was er weer licht in de duisternis, wat met veel gejuich ontvangen wordt.